گوش دادن چندین مرحله دارد و گوش دادن عمیق در واقع بالاترین کیفیت از گوش دادن است. این شکل از گوش دادن چیزی فراتر از گوش دادن به پیام مخاطب است. آنچه شنیده می شود علاوه بر پیام (که خود متشکل از کلام و نشانه های غیر کلامی مراجع است)، کیستی مراجع را هم شامل می شود. 
وقتی کوچ چنین کیفیتی از گوش دادن را به وجود می آورد کاملا از خودش خالی است و می تواند حین گوش دادن به پیام مراجع، نفر مقابل را تجربه کند. در این وضعیت ذهنی خاص که بیشتر به نوعی مراقبه شبیه است، کوچ به عمیقترین شکل ممکن به مراجع گوش فرا می دهد:  

• ذهن کوچ، ساکت و آرام است.
• هشیاری و آگاهی کوچ به صورت تمام و کمال، معطوف به فرد مقابل است.
• کوچ در حین گوش دادن هشیاری صفر یا ناچیزی از خویشتن دارد.
• کوچ کاملا زلال است و در برابر مراجع حضور تام دارد.

البته که این عمق از گوش دادن به مدت طولانی در جلسه کوچینگ نه مطلوب است و نه ممکن.  به عنوان یک کوچ شما نمی توانید تنها یک شاهد منفعل باشید؛ لازم است که جمع بندی کنید، سؤال کنید، و در مکالمه درگیر شوید تا فرایند فکر کردن مراجع را تسهیل کنید؛ بعلاوه، همانند مراقبه، ماندن در چنین حالتی از ذهن آسان نیست و خود یک چالش است. به همین دلیل گاهی انواع دیگر گوش دادن فعالانه سر جلسه کوچینگ بیشتر به کارتان می آید. 

 مهم این است که در تمام جلسه به صورت فعال درگیر گوش دادن باشید و تا جاییکه ممکن است از انجام کارهای زیر بپرهیزید:

• هر گونه تلاشی برای ارائه ایده، راهکار یا پیشنهاد مرتبط با موضوع مراجع مرتبط است.
• هر گونه ارجاع یا بحث کردن در رابطه با حس و حال و تجربه خودتان در موقعیت مشابه
• تلاش برای کنترل مسیر یا محتوای مکالمه
• تلاش برای خوب یا باهوش دیده شدن خودتان با پرسیدن سوالات عجیب و معمایی

اقتباس از کتاب
The coaching manual